عملیات کربلای ۴

سوم دی‌ماه بود؛ شبی که سکوت اروند، زیر زمزمه‌ی مناجات رزمندگانی شکست که دل‌هایشان از هیاهوی دنیا بریده و تنها به آسمان دوخته شده بود. هوا سرد بود، اما گرمای ایمان در چهره‌ی غواصان موج می‌زد؛ همان‌هایی که قرار بود بی‌صدا، آرام و سبک‌بال، دل تاریکی را بشکافند و راهی شوند.

در گوشه‌ای از ساحل، چند غواص کنار هم نشسته بودند. دست‌هایشان از سرما می‌لرزید یا شاید از شوق دیدار. یکی آرام زیر لب می‌گفت: «خدایا… اگر امشب برگشتم، شکر؛ اگر نه، خودت به مادرم صبر بده.» دیگری لبخند می‌زد، انگار که مرگ برایش تنها پلی بود به سوی آرامش. آن‌سو، فرمانده‌شان با نگاهی پر از مهر و غرور، تک‌تکشان را می‌نگریست؛ جوانانی که هر کدام دنیایی امید و آرزو پشت سر گذاشته بودند، اما قدم در راهی گذاشته بودند که جز با عشق نمی‌شد پیمود.

لحظه‌ی خداحافظی که رسید، سکوتی سنگین میانشان نشست. کسی نمی‌خواست بغضش را نشان دهد. یکی از غواصان دست بر شانه‌ی دوستش گذاشت و گفت: «اگر رفتی و من ماندم، دعایم کن… اگر من رفتم و تو ماندی، یادم باش.» این جمله‌ها ساده بود، اما سنگینی‌اش تا عمق جان می‌نشست. چشمانشان در تاریکی برق می‌زد؛ نه از ترس، که از ایمان.

دقایق به کندی می‌گذشت تا آن‌که فرمان رسید. همه ایستادند. نفس‌ها در سینه حبس شد. فرمانده، با صدایی که لرزش شوق در آن پنهان نبود، رمز عملیات را اعلام کرد:

«بسم‌الله الرحمن الرحیم… محمد رسول‌الله»

همین که نام پیامبر بر زبان‌ها جاری شد، گویی موجی از نور بر دل‌ها نشست. غواصان یکی‌یکی در آب فرو رفتند؛ آب سرد بود، اما دل‌ها گرم. هر قدمی که در عمق تاریکی برمی‌داشتند، انگار که فرشتگان همراهشان بودند. صدای تلاطم اروند با ضربان قلبشان یکی شده بود.

آن شب، شبی بود که رشادت معنا پیدا کرد؛ شبی که شهامت نه در فریاد، که در سکوت غواصانی جلوه کرد که بی‌هیچ ادعایی رفتند تا راهی باز کنند. شبی که آسمان، شاهد بلندترین پروازهای بی‌صدا شد.

و تاریخ، سوم دی‌ماه ۱۳۶۵ را با نام آنان به خاطر سپرد؛ مردانی که در اوج گمنامی، قله‌ی جاودانگی را فتح کردند.

تقدیم به ارواح مطهر شهیدان والامقام هشت سال دفاع مقدس بویژه شهدای مظلوم عملیات کربلای ۴ صلوات می فرستیم ‌

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم والعن اعدائهم اجمعین

✍محمدصادق بهمن زادگان

کانون فرهنگی هنری سلاله پاکان
مرکز حفظ، تنظیم و نشر آثار آیت‌الله آیت‌اللهی